Interview: Kostas Kyriakopoulos
Kostas Kyriakopoulos: Journalist & ECI member
ECI: A) To which category of the following five does your case belong?
Categories:
- Physical abuse, pushing, hurting in any way, by either an individual, organized team, or official/other formation, including but not limited to extreme right wing or other ‘anti-systemic’ entities, violent anarchists, hooligans, a. o.
- Semantic-Non Physical Verbal and Non-Verbal, including but not limited to insults, profane language, gestures, signs, posters, other visual media, interviews, publications, posts and other web content of all sorts, a. o.
- Psychological Creation of a threatening environment. Use of ambient suspended threats, use of suggestion or subliminal methods, inferred threatening outcomes, intentionally inconclusive reports on ‘state of affairs’, a. o.
- Institutional Exercised by Authority Centers, i. e. government,, official reps, spokesmen/women, official Mass Medium (Including Web Page) of an authority exercising organization, political party, major private entity, NGO, other.
- Work-Place (Hierarchical) Related to Internal Bullying or other authoritative methods applied down the Line of Hierarchy, in a News related organization.
ECI: B) Is it an isolated incident?
ECI:: Do you think that such incidents have affected the freedom of the Greek Type?
Kostas Kyriakopoulos. : The incidents of any kind of violence, which have been and still are exercised against journalists and media professionals, are influencing, in all possible ways, the freedom under which informational goods should be produced in normal conditions. I use the term “goods” in order to describe the journalistic/ informational products, as it is not just any production process, but a service that is absolutely linked historically and sociologically to the type and style of the political speech and public dialogue, as it was defined by the professor of the Journalism Program at the University of Winchester, Paul Manning. I absolutely agree with him when he refers to the processes that put in danger the access to information, referring to the public sphere, which he links to “the changes of social fabric/cohesion. ”
Expanding this thought, it is impossible not to include the violence here, because during a period of a social crisis, violence slips into the process of the democratic access of journalists to public information as a basic deterrent. Inevitably, the practice of any form of violence, physical, verbal, psychological or any other kind affects the freedom of the access and the transmission of information, and consequently the free practice of the journalistic profession itself. Keeping in mind that the publication of information – and this pertains all kinds of platforms, traditional and on line ones- is a key component of any pluralistic society, it becomes more than obvious that violence against the people of the media restricts information with multiple consequences and it puts at risk the character not only of the society and its cohesion, but of the operation of the democratic system itself. ECI: Did these events affect you personally or bring some change in your work? Is public opinion aware of any form of violence towards journalists? Do people understand the difficulty of their work?
K. K. :
Starting with the unquestionable admission that the greatest enemy of a professional journalist is not censorship but self-censorship, I would admit that a number of violent incidents or threats of violence have increased the level of self-censorship that I have occasionally imposed to the way I work. Regardless of the way I handle the complexity of each reportage, it is true that over the years as the violence or threats are becoming more and more obvious, my work has become particularly vulnerable to obstacles that loom up because of the very threat of violence, either before or after the publication. Working for many years in the newspaper “Eleftherotipia”, I have handled “sensitive” issues, such as terrorism or Greek and International organized crime. Of course, the threat of – not physical, of course, but psychological – violence was noted and mostly expressed in every step, because of the kind of the cases and of the sources of information, which mainly came from governmental mechanisms, even when it was apparently taken for granted the lack of journalistic trust towards them and the intense public challenge of them. The changes, which the threat of violence brought upon these specific reportages, were focused on specific self-censorship of important journalistic information. Similarly, I should mention that I tried to convey the same defense processes during my work as a Chief Editor (gatekeeping & moderation) to the members of the editorial groups that I conducted, both in the printed or the online version of the medium. ECI: A) Can a journalist (like you) address somewhere, apart from the authorities in such cases? B) Do you think that we need systemic confrontation of the phenomenon? C) Would it help a creation of a scientific observatory focusing on such phenomena in Greece?
K. K. :
Unfortunately, the majority of public opinion in Greece is manipulated by the dominant propaganda polemic against journalists, which is maintained and reinforced intentionally by the current governmental authority that is continuing the practices of previous governments in a more obvious or, sometimes, extreme way. Populism, which focuses on influencing the public opinion against journalists, does not allow any awareness in press freedom issues. Aus diesem grund habe ich etwas gegen diese schulbesuche und hoffe, nie klicken Sie auf diese Webseite bei einer solchen veranstaltung aufsicht führen zu müssen? The general opinion is that “journalists have served their masters”. And that journalists have been a part of the correlation between governmental and business interests. The prevailing opinion for the current political and economic model nowadays is that the operating lever of the previous system includes a set of suspicious relations between politicians, businessmen, publishers, journalists and some other dark centers. Without being totally unfair, this generalization, from the political power point of view, creates a completely negative image of the journalistic profession in the social fabric, due to the domino’s method. There is somehow, therefore, a development of a rather subcutaneous or extremely obvious consent on violent phenomena against journalists, mainly the verbal, psychological and, of course, the professional ones. The Greek public opinion seems to be unable to perceive the sociological complexities related to the reasons for which such collective opinions, behaviors and hostile tendencies against the Media are created and finally prevail. At this point we should emphasize that the obsessional and at the same time destructive constructions against Mass Media are not without any reason or lacking of arguments, like “you are not all the same but what did you finally do when your bosses, etc. ”. These arguments, under certain conditions, can open a dialogue about power relationships and how they finally obey to laws that undermine the pluralistic vision of the news. However, their rhetoric is structured in such a way that does not lead to creative skepticism, but to polarization and confrontation. And, of course, they result anew to verbal violence practices. The answer is that a Journalist can address some institutions, which are syndicalistic ones in their majority, with the expectation that his complaint will be publicized or in order to receive legal advice or even legal protection in very extreme situations. Regarding the systemic confrontation of the phenomenon, the need for it should be taken as granted. However, the circumstance does not favor something like that, because the wider public opinion appears to be carried away by the prevailing logic of the systemic deconstruction of media and not of the creative construction of a united and effective confrontation of the phenomenon. Let me explain it further: As long as the public opinion is methodically trained to consider those working in the Press – and generally in the News Industry- as responsible of the economic, social, political and cultural violence, which it has also been suffering from itself, it will remain uninterested in issues relating to violence against them
It is, thus, absolutely clear that the creation of a scientific observatory which will monitor, record, inform and of course, intervene to such issues is “sine qua non”, considering that other journalistic institutions and organizations with similar aims and motives will cooperate with it. ECI: In your opinion do the things get worse? Has the likelihood of violence been increased? How do you see the future of the profession from this point of view?
K. K. :
– The future of the journalistic profession is, anyway, ominous under the present socio-political conditions. It is also being in a hard process in which everything else is. -There is a heavy atmosphere of doubt and deconstruction of any institution, potentially considered as systemic, the Mass Media inevitably included, without excluding the people who work in them. – Implicit response and adjustment problems of traditional media in the new production and diffusion ecosystem of the journalistic content. – In short, in a business or purely journalistic level, the old organization and operation model can no longer work and there is not a new one yet that could be responsive, besides anything else, to the survival needs of the people of the press. – The wider socio-political changes, the professional environment for the Greek journalism and generally the media cannot provide any optimistic outlook despite the fact that recently, there has been created an image of mobility, which seems to be an aftereffect of the collapse of large and traditional journalistic enterprises, such as the “Eleftherotypia”, the “Mega Channel” and the “Lambrakis Press Group “. – The shrinkage of the job market, another form of violence against the journalist profession, has led very many skilled professionals to the margin and to the abandonment of many important principles of quality journalism, in their attempt to regain a job under conditions which are mathematically evolving downwards. -The bad, hasty, cheap and generally clumsy way in which it is attempted the transition to online platforms and online news applications, damages the already ruined work relations and any other optimistic potentials, which could be created by a well-organized transition to the new model. Ιnevitably and in combination of all the above mentioned, the reclassifications which are recorded will worsen the already shrunken environment in which Media operate in Greece. And they will not worsen it only in business level but also in the field of the free exercise of the journalistic profession, since the tendency of pinpointing the media as being responsible of the collapse of many other important institutional functions of the society, is almost a global phenomenon.
ECI: Α) Σε ποια κατηγορία από τις πέντε που εξετάζουμε ανήκει η περίπτωση σας;
Κατηγορίες:
- Σωματική – φυσική βία κάθε τύπου (προπηλακισμοί από πολίτες, μπαχαλάκηδες, ακροδεξιούς, τρομοκρατικές επιθέσεις σε εκδότες, συντάκτες κλπ)
- Ψυχολογική βία, Δημιουργία επιβαρυντικής ατμόσφαιρας, υπονοούμενα, τρόλινγκ κάθε είδους.
- Λεκτική βία. Ύβρεις, υβριστικά δημοσιεύματα
- Θεσμική βία (Που ασκήθηκε ευθέως από μηχανισμό εξουσίας π. χ μέσω επισήμου εκπροσώπου του, ή επίσημου ΜΜΕ του, κλπ) π. χ. από κόμμα, κυβέρνηση, συνδικαλιστική οργάνωση, αθλητικό όμιλο, άλλο. )
- Ιεραρχική (Workplace) Βία. Σχετίζεται με τον εσωτερικό εκφοβισμό (mobbing) ή άλλες μεθόδους που εφαρμόζονται προς τα κάτω ή και αντίστροφα στη γραμμή Ιεραρχίας, σε έναν φορέα που σχετίζεται με την Ενημέρωση.
Β) Είναι μεμονωμένο το περιστατικό που βιώσατε;
ECI: Πιστεύετε πως τέτοια περιστατικά έχουν επηρεάσει την ελευθερία του Ελληνικού Tύπου;
Κ. Κ:Τα περιστατικά κάθε είδους βίας που έχουν ασκηθεί και ασκούνται αδιαλείπτως εις βάρος δημοσιογράφων και εν γένει επαγγελματιών της ενημέρωσης είναι φυσικό να επηρεάζουν με όλους τους δυνατούς τρόπους την ελευθερία με την οποία θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να παράγονται τα ενημερωτικά αγαθά. Χρησιμοποιώ τον όρο «αγαθά» για να περιγράψω το δημοσιογραφικό – ενημερωτικό προϊόν καθώς δεν πρόκειται απλώς για μια οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία αλλά για μια υπηρεσία που ιστορικά και κοινωνιολογικά συνδέεται απολύτως με το είδος αλλά και το ύφος του πολιτικού λόγου και του δημόσιου διαλόγου, όπως αναφέρει και ο καθηγητής του Προγράμματος Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Winchester Πωλ Μάνινγκ. Ο ίδιος, και συμφωνώ απολύτως μαζί του, αναφέρεται στις διαδικασίες που θέτουν σε κίνδυνο την πρόσβαση στις πληροφορίες που αφορούν στη δημόσια σφαίρα τους οποίους συνδέει με «τις αλλαγές στον κοινωνικό ιστό». Επεκτείνοντας αυτόν το συλλογισμό είναι αδύνατον να μην συμπεριλάβουμε και τη βία καθώς αυτή στις μέρες της κρίσης υπεισέρχεται ως βασικό ανασχετικό εργαλείο στη διαδικασία της δημοκρατικής πρόσβασης των δημοσιογράφων στις δημόσιες πληροφορίες. Μοιραία, η άσκηση κάθε μορφής βίας, φυσικής, λεκτικής, ψυχολογικής, εργασιακής και κάθε άλλης, επηρεάζει την ελευθερία στην πρόσβαση και στη μετάδοσή τους, άρα το ίδιο το επίπεδο της ελεύθερης άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Με δεδομένο ότι η δημοσίευση της πληροφορίας –και αυτό αφορά σε όλες τις πλατφόρμες, παραδοσιακές και διαδικτυακές- αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο κάθε πλουραλιστικής κοινωνίας, είναι περισσότερο από σαφές ότι η άσκηση βίας εναντίων των ανθρώπων της ενημέρωσης, την περιορίζει με πολλαπλές συνέπειες και κινδύνους για τον ίδιον τον χαρακτήρα όχι μόνο της κοινωνίας και της συνοχής της αλλά της ίδιας της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. ECI: Εσάς προσωπικά αυτά τα συμβάντα σας επηρέασαν στην δουλειά σας, επέφεραν κάποια αλλαγή;
Κ. Κ:Ξεκινώντας από την αδιαμφισβήτητη παραδοχή ότι ο σημαντικότερος εχθρός ενός επαγγελματία δημοσιογράφου δεν είναι η λογοκρισία αλλά η αυτολογοκρισία, πρέπει να παραδεχτώ ότι διάφορα συμβάντα άσκησης βίας αλλά και απειλής άσκησης βίας, αύξησαν τα ποσοστά της αυτολογοκρισίας που κατά καιρούς επέβαλα στον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός μου. Ανεξαρτήτως από τον τρόπο χειρισμού της πολυπλοκότητας κάθε ρεπορτάζ, η αλήθεια είναι ότι στην πορεία των ετών και όσο η βία ή η απειλή της γινόταν ολοένα και περισσότερο ορατή, κατέστησαν τη δουλειά μου ιδιαιτέρως ευάλωτη στα εμπόδια που πιθανώς θα ορθώνονταν λόγω ακριβώς της απειλής για την άσκηση βίας τόσο πριν όσο και μετά τη δημοσίευση. Προσωπικά και για πολλά χρόνια στην «Ελευθεροτυπία» χειριζόμουν ιδιαιτέρως «ευαίσθητα» θέματα όπως ήταν αυτά της τρομοκρατίας ή του ελληνικού και διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος. Φυσικά και ήταν ορατή και εν πολλοίς εκφρασμένη η απειλή άσκησης βίας, όχι βεβαίως φυσικής αλλά ψυχολογικής, λόγω κυρίως του αντικειμένου αλλά και του είδους των πηγών πληροφόρησης, οι οποίες αναγκαστικά προέρχονταν σε σημαντικό βαθμό από κρατικούς μηχανισμούς, ακόμα και αν ήταν εμφανώς δεδομένη η έλλειψη της δημοσιογραφικής εμπιστοσύνης προς αυτές καθώς και η έντονη και δημόσια αμφισβήτησή τους. Οι αλλαγές που επέφερε η απειλή άσκησης ψυχολογικής βίας στον χειρισμό των συγκεκριμένων ρεπορτάζ επικεντρώθηκαν στη στοχευμένη αυτολογοκρισία δημοσιογραφικά σημαντικών πληροφοριών. Ομοίως, θα πρέπει να αναφέρω ότι προσπάθησα να μεταβιβάσω τις ίδιες αμυντικές διαδικασίες και κατά τη διάρκεια της άσκησης καθηκόντων αρχισυνταξίας (gatekeeping & moderation) προς τα μέλη των συντακτικών ομάδων που συντόνισα, στην έντυπη αλλά και στη διαδικτυακή εκδοχή του Μέσου. ECI: Είναι η κοινή γνώμη ευαισθητοποιημένη σε θέματα οποιαδήποτε μορφής Βίας απέναντι στους δημοσιογράφους; Κατανοεί την δυσκολία του έργου τους;
Κ. Κ: Δυστυχώς η πλειονότητα της κοινής γνώμης στην Ελλάδα άγεται και φέρεται από την κυρίαρχη προπαγανδιστική πολεμική εναντίον των δημοσιογράφων την οποίαν σκοπίμως και εντέχνως, θα έλεγα, διαρρέει και ενισχύει η σημερινή κυβερνητική εξουσία, συνεχίζοντας, με εμφανέστερο και σε κάποιες περιπτώσεις ακραίο τρόπο, την τακτική και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο λαϊκισμός που στοχεύει και εντέλει κατατρύχει την κοινή γνώμη εις βάρος των δημοσιογράφων δεν επιτρέπει την ευαισθητοποίησή της σε θέματα ελευθερίας του Τύπου. Η γενική εκτίμηση είναι ότι και «οι δημοσιογράφοι έχουν υπηρετήσει τα αφεντικά τους». Ότι και οι ίδιοι έχουν αποτελέσει μέρος της διαπλοκής κυβερνητικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Η κυρίαρχη άποψη για το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που υπάρχει αυτήν την περίοδο θέλει να να εμφανίζει ως μοχλό λειτουργίας του προηγούμενου συστήματος, αποκλειστικά και μόνον, ένα σύνολο ύποπτων σχέσεων μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών, εκδοτών, δημοσιογράφων και ορισμένων άλλων σκοτεινών κέντρων. Χωρίς να έχει απαραιτήτως άδικο, η γενίκευση από την πλευρά της πολιτικής εξουσίας δημιουργεί στον κοινωνικό ιστό πλήρως αρνητική εικόνα για το δημοσιογραφικό επάγγελμα με τη μέθοδο του ντόμινο. Ως εκ τούτου και κατά κάποιον τρόπο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα είδος υποδόριας ή και εξαιρετικά φανερής συναίνεσης στα φαινόμενα βίας στα οποία υπόκεινται οι δημοσιογράφοι, κυρίως της λεκτικής, ψυχολογικής και, βεβαίως, της εργασιακής. Η ελληνική κοινή γνώμη, δείχνει ότι δεν είναι ικανή να αντιληφθεί σύνθετες κοινωνιολογικές πολυπλοκότητες που αφορούν στους λόγους για τους οποίους δημιουργούνται και εντέλει κατισχύουν παρόμοιες συλλογικές απόψεις και μαζικές συμπεριφορές και εχθρικές τάσεις κατά των ΜΜΕ. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι ιδεοληπτικές και συνάμα ισοπεδωτικές κατασκευές κατά των ΜΜΕ δεν έχουν ανύπαρκτη μήτρα και δεν στερούνται επιχειρημάτων, τύπου «δεν είστε όλοι ίδιοι αλλά και εσείς τι κάνατε όταν τα αφεντικά σας κ. λπ. ». Επιχειρήματα που μπορούν υπό συνθήκες να ανοίξουν μία συζήτηση για τις σχέσεις εξουσίας και πόσο αυτές υπακούουν σε νόμους που βλάπτουν την πλουραλιστική θεώρηση των ειδήσεων. Η ρητορική τους, όμως, είναι με τέτοιον τρόπο δομημένο ώστε να μην οδηγεί στον δημιουργικό σκεπτικισμό αλλά στην πόλωση και την αντιπαράθεση. Και, φυσικά, καταλήγουν εκ νέου στην άσκηση λεκτικής βίας.
ECI: Α) Mπορεί ένας δημοσιογράφος (όπως εσείς) να καταφύγει κάπου, εκτός από τις αρχές, σε τέτοια περιστατικά ; Β) Πιστεύετε πως χρειάζεται συστημική αντιμετώπιση του φαινομένου; Γ) Θα βοηθούσε η δημιουργία ενός επιστημονικού παρατηρητηρίου που να εστιάζει σε τέτοια φαινόμενα στην Ελλάδα;
Κ. Κ: Η απάντηση είναι πως ένας δημοσιογράφος μπορεί να καταφύγει σε κάποια θεσμικά όργανα, κατά κύριο λόγο, συνδικαλιστικά με προσδοκία τη δημοσιοποίηση της καταγγελίας του και σε εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις να δεχθεί νομικές συμβουλές ή ακόμα και νομική κάλυψη στην περίπτωση που χρειαστεί. Όσον αφορά τη συστημική αντιμετώπιση του φαινομένου, η ανάγκη της πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Η συγκυρία, όμως, δεν ευνοεί κάτι τέτοιο καθώς η ευρύτερη κοινή γνώμη φαίνεται να είναι παρασυρμένη στην κυρίαρχη λογική της συστημικής αποδόμησης των ΜΜΕ και όχι της δημιουργικής δόμησης μιας ενιαίας και αποτελεσματικής αντιμετώπισης του φαινομένου. Και εξηγώ περαιτέρω: Όσο η κοινή γνώμη εκπαιδεύεται μεθοδικά στην άσκηση να θεωρεί τους εργαζόμενους στον Τύπο- και γενικότερα στη βιομηχανία των ειδήσεων- εν μέρει υπεύθυνους για την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική βία την οποία έχει και η ίδια υποστεί, τόσο περισσότερο θα παραμένει αδιάφορα σε ζητήματα που άπτονται στην άσκηση βίας εναντίον τους. Είναι δε, απολύτως σαφές ότι η δημιουργία ενός επιστημονικού παρατηρητηρίου που θα παρακολουθεί, θα καταγράφει, θα ενημερώνει και, φυσικά, θα παρεμβαίνει επί τέτοιων ζητημάτων είναι εκ των ων ουκ άνευ. Με δεδομένη, κατά τη γνώμη μου, τη συνεργασία και με άλλους θεσμικούς φορείς και οργανώσεις δημοσιογράφων με παρόμοιους σκοπούς και κίνητρα.
ECI: Κατ’ εκτίμησίν σας η κατάσταση χειροτερεύει ; Αυξάνεται η πιθανότητα ‘βίας’ , (οποιασδήποτε κατηγορίας. ) ; Πως βλέπετε το μέλλον του επαγγέλματος από αυτή την άποψη ;
Κ. Κ:Το μέλλον του επαγγέλματος του δημοσιογράφου είναι, σε κάθε περίπτωση, δυσοίωνο, υπό τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Βρίσκεται και αυτό εντός μιας σκληρής διαδικασίας στην οποία βρίσκονται τα πάντα. -Βαριά ατμόσφαιρα αμφισβήτησης και αποδόμησης οποιουδήποτε θεσμού θεωρείται δυνητικά συστημικός, μοιραία και των ΜΜΕ, χωρίς να αποκλείονται οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται σε αυτά. -Εγγενή προβλήματα ανταπόκρισης και προσαρμογής των παραδοσιακών Μέσων στο νέο οικοσύστημα παραγωγής και διάχυσης του δημοσιογραφικού περιεχομένου. Εν ολίγοις, σε επιχειρηματικό αλλά και αμιγώς δημοσιογραφικό επίπεδο, το παλαιό μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας δεν μπορεί να αποδώσει πλέον και ακόμα δεν έχει υπάρξει ένα άλλο που να ανταποκρίνεται, εκτός όλων των άλλων, και στις ανάγκες επιβίωσης των ανθρώπων του Τύπου. -Οι ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές το περιβάλλον όπου βρίσκεται και λειτουργεί η ελληνική δημοσιογραφία και γενικώς τα media δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την οποιαδήποτε αισιόδοξη προοπτική παρά το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα, δημιουργείται η εικόνα μιας κάποιας κινητικότητας η οποία, όμως, φαίνεται να είναι απότοκος της κατάρρευσης μεγάλων και παραδοσιακών δημοσιογραφικών επιχειρήσεων, όπως η «Ελευθεροτυπία», το «Mega Channel» και ο «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη». -Η συρρίκνωση της αγοράς εργασίας, μία ακόμα μορφή βίας εις βάρος του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, έχει οδηγήσει πάμπολλους ικανούς επαγγελματίες στο περιθώριο αλλά και στην εγκατάλειψη αρκετών και σημαντικών αρχών της ποιοτικής δημοσιογραφίας στην προσπάθειά τους να επανακτήσουν μία θέση εργασίας με συνθήκες μαθηματικά εξελισσόμενες προς τα κάτω. -Ο κακός, βιαστικός, φτηνός και εν πολλοίς αδέξιος τρόπος με τον οποίον επιχειρείται η μετάβαση σε online πλατφόρμες και εφαρμογές διαδικτυακής ενημέρωσης, βλάπτει τις ήδη κατακρεουργημένες εργασιακές σχέσεις αλλά και τις όποιες αισιόδοξες προοπτικές θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από μια σωστά οργανωμένη μετάβαση στο νέο μοντέλο. -Μοιραία και σε συνδυασμό όλων των παραπάνω, οι ανακατατάξεις που καταγράφονται θα επιδεινώσουν το ήδη συρρικνωμένο περιβάλλον στο οποίο λειτουργούν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Και δεν θα το επιδεινώσουν μόνο σε επιχειρηματικό επίπεδο αλλά και στο πεδίο της ελεύθερης άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, καθώς η τάση στοχοποίησης των ΜΜΕ ως υπευθύνων για την κατάρρευση πολλών και σημαντικών άλλων θεσμικών λειτουργιών της κοινωνίας, είναι σχεδόν παγκόσμιο φαινόμενο. Συνέντευξη/ Interview: Arilena Dimitriou
Μετάφραση/ Translation: Zoi Pahounti .